Βρισκόμουν στην Κωνσταντινουπόλεως πριν λίγες μέρες με κατεβασμένη την μπάρα του σταθμάρχη μπροστά μου. Σκεφτόμουν πώς αλλάζουν έτσι γρήγορα οι ζωές μας. Ήμουν χαμένος σε κάτι σκέψεις παρελθόντος ώσπου ξαφνικά, έτσι όπως πέρναγε το τρένο, συνέβη κάτι παράξενο. Πώς να το πω; Το αισθάνθηκα ως μια οντότητα που μάλιστα άφησε πίσω του ένα ραβασάκι. Αν κοιτάξεις προσεχτικά (0:09) θα το δεις να έρχεται. Δεν ξέρω αν το άφησε για μένα. Κι ούτε αν έκανα καλά που πήγα και το διάβασα. Πάντως έγραφε επί λέξει: «Το βλέμμα μου, ακούς; είναι στιγμές που δεν το προλαβαίνω». Σάστισα λίγο. Δεν είναι και εύκολο να μιλήσεις στη γλώσσα του τρένου. Μα ταυτίστηκα πλήρως. Οι ζωές μας τρέχουν πιο γρήγορα από ό,τι αντέχουνε τα πόδια μας. Τρέχουμε διαρκώς να προλάβουμε το σώμα μας. Δεν ξέρω. Καμιά φορά όσο πιο ακίνητος στέκομαι τόσο πιο ιλιγγιώδης γίνεται η ποίηση γύρω μου. Φοβάμαι και να το πω αλλά θα το κάνω: ώρες ώρες μόνο στον αδιάκοπο ρεμβασμό βρίσκω το νόημα της ριζοσπαστικής αντίστασης.