Η χθεσινή (31.3.) ήταν μια ιδιαίτερη παράσταση γιατί συνέβη κάτι. Την ώρα που έλεγα ένα ποίημα καθισμένος στην οροφή ενός εγκαταλελειμμένου αμαξιού κάτω από τη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη εμφανίζεται ένας τύπος που καταλαβαίνεις πως δεν διαβάζει λογοτεχνία αλλά αποτελεί ήρωα λογοτεχνίας. Έχει ξανασυμβεί να έρχονται περαστικοί σε διάφορα μέρη οπότε συνέχιζα ατάραχος την ανάγνωση. Έπιασε χαμηλόφωνα συζήτηση με έναν επιβάτη. Ίσως ζήταγε κάνα τσιγάρο σκέφτηκα, σε λίγο θα ξαναφύγει. Και όντως έφυγε. Τέλειωσα την ανάγνωση και πήγαμε στο αμάξι να συνεχίσουμε την πορεία μας. Εκεί αποκαλύφθηκε πως ο διάλογος που έγινε μεταξύ του θεατή και του περαστικού ήταν ο εξής:

Π:
Τι κάνετε εδώ ρε παιδιά;
Σας βλέπω από απέναντι.
Το αμάξι είναι δικό μου.

Θ:
Θεατής είμαι, βλέπω μια παράσταση.

Π:
Μου το έχουνε γαμήσει,
εντάξει όμως εσείς κάντε τη δουλειά σας.

Και πώς να το πω; ένιωσα μια ικανοποίηση που κέρδισα το σεβασμό του, που είδα τα όρια μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας να συναντιούνται σε ένα αθέατο παρασκήνιο της πόλης, και να υπογράφουν μυστικά ένα σύμφωνο ειρήνης. Μου περνάει από το μυαλό πως ίσως αισθάνθηκε και μια κρυφή χαρά που το αυτοκίνητό του, προορισμένο για παλιοσίδερα, απέκτησε μια νέα ζωή κι έγινε, έστω για λίγο, έστω για λίγους, το σύμβολο μιας ρημαγμένης πόλης. Τον ευχαριστώ για τη συνεργασία όλον αυτό τον καιρό και του αφιερώνω το έβδομο θεώρημα του Ούτινος αφού του ανήκει δικαιωματικά:

«οτιδήποτε δε φθείρεται πάνω στη γη
πρέπει να εξολοθρεύεται»