· το βάρος της σκιάς μετριέται σε στάχτη ·
κάτι νωθρά μεσημέρια του Αυγούστου που κάθεσαι στην καρέκλα με στόμα μισάνοιχτο / έχεις βλέμμα μακρινό / δε μιλάει κανείς στο σπίτι / ούτε υπό την απειλή όπλου δε θα έλεγες γεια σε κάποιον / μονάχα μια θορυβώδης μύγα ακούγεται να κόβει βόλτες πάνω από το σταφύλι και να συντρίβει τoν πολιτισμό / σε αυτήν υπακούν τα αυτιά σου / σε έχει γραπώσει η υπέροχη ουσία του καλοκαιριού / το βουητό της υμνεί τη βαρύνουσα σημασία του τίποτα / η γλυκιά αναισθησία / τώρα δεν αισθάνεσαι καμιά συμπόνια για τα θύματα του ISIS / οι πρωθυπουργοί είναι όλοι για λύπηση / η τέχνη είναι απλά μια πόζα / η μύγα ελέγχει πλήρως τη συνείδηση / η φυσική τάξη των πραγμάτων ανατρέπεται / η αφηρημάδα του μυαλού σου επιταχύνεται / αρχίζεις και παραληρείς / το βάρος της σκιάς μετριέται σε στάχτη / το χρώμα του ύπνου είναι καφετί / ο εαυτός είναι ένα κόλπο διαφημιστικό αγορασμένο από μας κοψοχρονιά / το δέντρο είναι φύσει αντιφασιστικό / μια μέλισσα πήγε επίσκεψη σε άλλο μελίσσι να δει μια φίλη της / τώρα η μύγα πηγαίνει προς στην οροφή / ο συριγμός της αρχίζει να συγχέεται με το γέλιο του Γκουρτζίεφ / τώρα στέκεται στο ταβάνι και αρχίζει να συμβαίνει / η μύγα σηκώνει στην πλάτη της όλο το σπίτι / ξεριζώνονται τα θεμέλια / ο αέρας από τα παράθυρα σε φυσάει με δύναμη / ατενίζεις το κίτρινο της ερήμωσης από ψηλά / στα αριστερά του κάμπου ένα κορίτσι σηκώνει απλώς τα χέρια της ψηλά κι ο άνεμος της βγάζει το φουστάνι / το σπίτι κομητεύει την πλάση / ο θεός μας θέλει για να του κάνουμε αέρα στο ανάκλιντρο / βρίσκεσαι στην καρδιά της άγραφης ποίησης / θηλάζεις το αριστερό στήθος του Καρούζου / μα το γάλα είναι σαν πετρέλαιο / φτύνεις τη γουλιά στο κενό / όλα αποκτούν βάρος ξανά / εξέρχεσαι του μηδενός / το σπίτι προσγειώνεται στη θέση του / οι συλλαβές μπαίνουν στη σωστή σειρά / και πάνε έτσι ακριβώς: «ζωγραφίζεις; σινεμά κάνεις; μια κουβέντα προτιμάς να πεις» / και σηκώνεσαι να πιεις νερό για να ξεπλύνεις το στόμα σου απ’ το πετρέλαιο / είναι 11 Αυγούστου 2016 / δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει 11 Αυγούστου του 2016 / είμαι εγκλωβισμένος στο αμετάκλητο / ο χρόνος πιπιλίζει τα οστά μου / έη φιλαράκι, μήπως έχεις ένα εικοσάλεπτο για να τα λέγαμε λίγο;