ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ από το λιμάνι της Μυτιλήνης
Έφυγε η Συρία, έφυγε˙
Δεν άντεχε άλλους θανάτους το κορμί της,
δε χώραγε άλλους θανάτους το πετσί της.
Τους θυμάται έναν έναν τους νεκρούς της,
κι ας είναι χιλιάδες και χιλιάδες,
κι ας μη θυμάται πρόσθεση και αφαίρεση.
Θυμάται τον Ναμπίλ που φώναξε «Λευτεριά στη Συρία»
και του κόψανε τα δυο του δάχτυλα˙
Θυμάται τα παιδιά που κρέμασαν στην πλατεία
επειδή γράψανε στον τοίχο «Γιατρέ ήρθε η σειρά σου»˙
Θυμάται τον Λουκμάν τον ποιητή, που τον τουφέκισαν
μαζί με τα βιβλία του και τα βοηθητικά του ρήματα,
Τη Φαΐζα που την πλάκωσε ο τοίχος μαζί με τις δυο της κόρες.
Θυμάται την πολιορκία της Χομς και την Μπάμπα Αμρ,
Τον γερο-ζευγολάτη που μιλούσε δυνατά στα μουλάρια του,
Τη δασκάλα στη Λατάκια, εκείνη με τα συρμάτινα γυαλιά,
που διάβαζε στα παιδιά ποιήματα της Σανίγιας Σαλίχ,
Τη νοσοκόμα που έκλαιγε στο νοσοκομείο της Τζισρ αλ Σούγουρ,
Τη γάτα που χουζούρευε στον ίσκιο ενός Τογιότα Χάιλουξ.
Θυμάται τον Αμπού τον κουρέα, τις τσατσάρες και τις κολόνιες του,
που μια φορά έκοψε κατά λάθος το αυτί ενός συγχωριανού του˙
Θυμάται τη γιαγιά Μεϊσάμ που κάθε Κυριακή
μαγείρευε κοτόπουλο με κόλιανδρο για όλη την οικογένεια,
μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκαν στρατιώτες στο κατώφλι της˙
Θυμάται τα παιδιά που έπαιζαν μπάλα στον δρόμο
όταν ένα βαρέλι γεμάτο TNT έσκασε δίπλα στον Χαλίλ
που ήταν η σειρά του να παίξει τερματοφύλακας.
Θυμάται όλα τα ονόματα των βασανισμένων,
τα κομμένα γεννητικά όργανα,
τις μαύρες τρύπες στις κόγχες των ματιών.
Θυμάται όλα τα ονόματα των νεκρών της,
κι ας είναι χιλιάδες και χιλιάδες,
κι ας μη θυμάται πρόσθεση και αφαίρεση.
Έφυγε η Συρία, έφυγε˙
απόσπασμα από το ποίημα “Έφυγε η Συρία, έφυγε” του Jazra Khaleed, Τεφλόν, τχ. 14