Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο εννιά

Χθες, ακολουθήσαμε τη διαδικασία. Της ποίησης. Σε ένα Ρενω του 93, στα σύνορα του αλλόκοτου, παρασυρθήκαμε σε ένα road movie ή road theater τέλος πάντων, στην Αθήνα των παιδικών μας χρόνων που κακογερνάει και δεν φτιασιδώνεται. Σε μια πόλη εξόριστη, με κούφιες γέφυρες κι αγάλματα ποιητών ενίοτε πνευματικώς βανδαλισμένα. Σε καντούνια με απλωμένες προσφυγικές μπουγάδες, εφαπτόμενες του τοίχου, λες και στήθηκαν στο απόσπασμα, λίγο παραπέρα από μεγάλες πίστες, λαμπρά πολιτιστικά κέντρα και μπουρδέλα. Μάθαμε για έναν νέο Θεό και για ξόρκια, ήπιαμε σπιτικό ρακόμελο και γυρίσαμε αρτιμελείς παρά το φόβο της Μαριαλένας πως θα μας βρούνε σφαγμένες κάτω από καμιά πεζογέφυρα. Γελάσαμε, περιπλανηθήκαμε, συγκινηθήκαμε.

Να το πάρετε κι εσείς το ρίσκο.