Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο επτά

η πόλη ως ψυχική αντανάκλαση του παρόντος, η αθηναϊκή δημοκρατία ως οφθαλμαπάτη, ο τόπος ως λιβάδι του έρωτα, κι αν είναι άγριο, είναι για να σε ημερέψει, αν είναι σκοτεινό, είναι για να βυθιστείς, αν είναι ερωτικό, είναι για να αισθανθείς τον πόθο αυτών που δεν αγγίχτηκαν ποτέ, κι αν είναι ο ήχος δυνατός είναι για να βρεις λίγη σιωπή, να αφουγκραστείς το μέσα σου που ζυγίζεται σ’ένα σημείο κεντρικό που από καιρό το ‘χεις παρατημένο, να δεις πως σου κλέβουνε το βλέμμα βιτρίνες κι αγορασμένες ομορφιές, μα εσύ από καιρό το υποψιάζεσαι το θεώρημα νούμερο 6:

| όταν πανηγυρίζει η πόλις ο άνθρωπος κλαίει |

κι ο Ούτις εμφανίζεται όταν το μικρό φτερό που πήρε ο αέρας γυρνάει στη λάμα του σπαθιού, μπροστά στα μάτια του Γιαννούλη Χαλεπά, μόνο γιατί τού ζήτησες να δοθεί.