Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο έξι

η πιο μεταφυσική και ταυτοχρόνως ρεαλιστική εμπειρία που έχω ζήσει στην Αθήνα, εδώ και πολύ καιρό.  Ραντεβού στο άγαλμα του Παλαμά στην Ακαδημίας, από εκεί μπαίνεις μαζί με άλλους δύο επιβάτες στο λευκό ρενώ του Σαμσών Ρακά, αυτός κάθεται στο τιμόνι και ξεκινά. Καθώς οδηγεί λέει αποσπάσματα από ποιήματά του, όπως ένας ταξιτζής θα σου σχολίαζε για τα ποδοσφαιρικά ή για την πολιτική, οι στίχοι δένονται με τη ζωή στην πόλη, βρίσκεσαι από την πολύβουη Συγγρού σε ένα έρημο στενό, μουσικές, στάσεις κάτω από γέφυρες  -κούφιες όλες-, ο Χαλεπάς συνεπιβάτης τρώει στα Έβερεστ της Πειραιώς.  Το ασφυκτικό του χώρου και η αντίθεση (ακούς ποίηση ενώ πίσω σου σε κορνάρουν πριν ακόμη ανάψει το πράσινο) δημιουργούν ένα φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα που αποτυπώνει την υπέροχη διαταραχή της Αθήνας. Οι Στέρεο Νόβα θα το είχαν λατρέψει.