Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο πέντε

Ένα βράδυ τετάρτης άναψε η ψυχή μας υπό τους ήχους απανωτών οργασμών μιας άγνωστης πίστης, μιας άγνωστης ιθαγένειας, υπό τους χτύπους ενός καλεμιού που συντονίστηκαν με αυτούς της καρδιάς σε μια προσπάθεια να γίνουμε οι γόμες που θα γραφτούν πάνω τους τα “εκτός”, σε μια προσπάθεια να γίνουμε ο πυκνός εκείνος χρόνος που δε θα σπαταλιέται σε όψεις της ύλης, θα αφιερώνεται στο χάδι, το φιλί, τη σιωπή. Τους χτύπους αυτούς τους ονομάσαμε “ΟΥΤΙΣ”.