Ημερολόγιο · σελίδα τελευταία

Εξαρχής ένιωθα πολύ μόνος σε αυτό το πρότζεκτ, που μπορεί να φαίνεται μικρό αλλά έχει ένα σωρό καλλιτεχνικές, σωματικές και ψυχικές δυσκολίες. Σε κάθε περίπτωση μπορούσα να τις διαχειριστώ αρκετά καλά προτάσσοντας μέσα μου έναν ρομαντισμό τού στυλ σιγά μωρέ αυτά συμβαίνουν. Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα. Γιατί χτες ένιωσα πως ξεπεράστηκαν τα όρια των δυνατοτήτων μου. Όχι ότι συνέβη βέβαια κάτι πολύ επικίνδυνο. Ήταν κάτι μεταξύ εκφοβισμού και πλάκας από μια αγέλη μέσα σε μια BMW που περίμενε το Ρενώ να μπει στο πάρνκινγκ της Δόρας Στράτου. Λίγο αργότερα ήρθε από πίσω κάπως προμελετημένα και το εγκλώβισε βάζοντας στη διαπασών το σταθμό της εκκλησίας (wtf?) δείχνοντας να το διασκεδάζουν. Εκείνη τη στιγμή συνέβαινε η οριακή σκηνή που το αναμμένο κερί λιώνει, καθώς διαβάζω ένα απόσπασμα, και στάζει στην παλάμη μου, κάτι που φαίνεται πως το γνώριζαν από πριν αφού δεν υπήρχε ορατότητα. Μην τα πολυλογώ. Αφού απεγκλωβίστηκα κάνοντας οριακά όπισθεν προς τα πάνω τους κι αφού μετά μας ακολουθούσαν απειλητικά στον περιφερειακό το θέμα έληξε με μένα να βγάζω αιφνιδιαστικά αλάρμ, κι εκείνοι να προσπερνάνε αργά λέγοντας την ατάκα με ελληνοπρεπή τόνο: «μια πλάκα κάνουμε, ψηλέ».

Δε νιώθω καθόλου θύμα. Κι ουδόλως ανησύχησα για μένα. Αυτό που αισθάνθηκα να μεγαλώνει μέσα μου ως βάρος ήταν η αδυναμία να εγγυηθώ ως υπεύθυνος μιας καλλιτεχνικής εκδήλωσης την ασφάλεια των υπόλοιπων επιβατών αν το πράγμα χειροτέρευε. Γιατί μου πέρναγε απ’ το μυαλό να το χειροτερέψω. Μα η ακροβασία ας λήξει εδώ. Άλλωστε δε νιώθω πως αφήνω κάτι ανολοκλήρωτο. Το θέμα των παραστάσεων δεν είναι ζήτημα ποσοτικό. Ό,τι ποιότητες διέθετε η πράξη μου νομίζω τις απελευθέρωσε και με το παραπάνω. Είδα τις δύο Ελλάδες να βρίσκονται σε πόλεμο σε διάφορα επίπεδα. Αν και πάλι το περιστατικό ίσως αποτελεί απλά μια καλή αφορμή. Δεν κρύβω την εξουθένωση ενάμιση μήνα παραστάσεων. Ευχαριστώ για τη μεγάλη ανταπόκριση. Νιώθω τώρα πως έφτασε η ώρα να ανασκουμπωθώ, να σκύψω πάνω στο βιβλίο ώστε να μπει επιτέλους ο «Ούτις» στην τελική του ευθεία. Αυτό είναι το προσωπικό μου επίδικο.

ΥΓ1: Ζητώ συγγνώμη από τους ανθρώπους που έχουν κάνει κρατήσεις μέσα στο Μάη (θα ενημερωθούν φυσικά όλοι τους προσωπικά). Η παράσταση έχει βιντεοσκοπηθεί και ίσως κάπου, κάποτε πάρετε μια ιδέα για το τι ήταν αυτό που συνέβη μια άνοιξη του 2017.