“Του πουλιού ο εγκλεισμός δε νομιμοποιείται πουθενά στο σύμπαν / εκτός από ένα μέρος που αυτοαποκαλείται γη / όμως εσύ / είσαι το μπαλκόνι της γης μου”. Δεν υπάρχει πια σκάλα ή συγκυρία – η συγκυρία τράβηξε τη σκάλα καί μείναμε με την ώρα των προφητών. Χαρτογραφώντας την έρημο της εμπειρίας aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο Ra0ul Penman – διακείμενος «ελαφρώς λοξά προς το σύμπαν» – παρουσιάζει το ιβέντ: Με το Καλέμι στα Δόντια | Μια Παράσταση Αυτοκινήτου του Σαμσών Ρακάς. Μια κατάθεση προφορικού λόγου η οποία συνδέει τη διάχυτη απόγνωση της πόλης με την απώλεια του κέντρου της. Στην ουσία -κόκκινο φύλλο μέσα στο τόξο-}
*επανάληψη μιας εκπομπής μύησης σε μια υπόθεση παρασκηνίου της προηγούμενης τρίτης -μιας μέρας που η μικρή αλήθεια έφερνε μαζί της την αλήθεια ολόκληρη –

Η επιγραφή στην προτομή της Αγίας Ελεούσας στην Καλλιθέα γράφει πως ήτανε Φιλέλλην. Κι όμως ο κυριούλης αυτός που λέγεται Φρειδερίκος Μιστράλ (1830-1914), θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους γάλλους ποιητές, με σημαντική λογοτεχνική δράση στο πεδίο της προβηγκιανής γλώσσας και εμπνευστής του λογοτεχνικού κινήματος των φελιμπρίζ. Αν δε με πιστεύετε δείτε ποιος έλαβε το βραβείο Νόμπελ το 1904. Κι όμως η επιγραφή στην προτομή της Αγίας Ελεούσας γράφει πως ήτανε απλά φιλέλλην. Κι αυτό γιατί έγραψε ένα ρομαντικό ποίημα για την Ελλάδα που το μετέφρασε ο Παλαμάς και το καπηλεύονται συχνά οι εθνικιστές μέχρι σήμερα, και προσωπικά ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Ίσως έχει βοηθήσει σε αυτό και ο θάνατός του που συνέβη την φορτισμένη ημερομηνία της 25ης Μάρτη. Κι όμως κατά βάση είναι ένας ποιητής λυρικός, άγνωστος στο ελληνικό κοινό και δεν τους τον χαρίζω. Γιατί όταν το έθνος γράφει την ιστορία που το συμφέρει, σε βαθμό που ατιμάζει την ταυτότητα του τιμώμενου, τότε ο βανδαλισμός μοιάζει η μόνη δικαίωση για τον βανδαλισμένο.

το μέλλον βρίσκεται σε λούνα παρκ που θα κατασκευάσουνε πολύ μεγάλοι ποιητές · γιατί το να γράφει κανείς ποίηση σημαίνει, τουλάχιστον ως τάση, να δώσει για να δουν · όχι να δώσει για να διαβάσουν αλλά να δώσει για να σκηνοθετήσουν: ο σύγχρονος χώρος της ποίησης δεν είναι η βιβλιοθήκη ούτε τα αρχεία αλλά η νοερή σκηνή όπου οι επιμέρους αναγνώσεις ξετυλίγονται, μέσα από μια εκθαμβωτική εικονοποιία · δες για παράδειγμα: η φλόγα του κεριού έχει το ίδιο σχήμα με το δάκρυ: το δάκρυ τη σβήνει: η φλόγα το βράζει: έρωτα ζήτησες: επιτάφιο θα λάβεις · ας περάσουμε τώρα στα σημαντικά ζητήματα: πού ανήκει ο Καβάφης;