Ο Σαμσών Ρακάς, μετατρέποντας ένα Renault του ’93 σε κινούμενο θεατρικό χώρο για τρεις επιβάτες τη φορά, και χρησιμοποιώντας ως χάρτη το εν εξελίξει ποιητικό του έργο «Ούτις», χτίζει μια ψυχογεωγραφική περιήγηση μέσα στην πόλη των Αθηνών, βάζοντας τα ποιήματα στη θέση τους

Τέχνη υπό την
επήρεια της πόλης

Η αφίσα της παράστασης απεικονίζει τον σημαντικό γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά εν έτει 1902 (έτος εξόδου από το ψυχιατρείο
Κέρκυρας) που δημοσιοποιείται για πρώτη φορά και αποτελεί προϊόν προσωπικής έρευνας. (για το θέμα βλέπε εδώ)

Δελτίο Τύπου

Ο Σαμσών Ρακάς, μετατρέποντας ένα Renault του ’93 σε κινούμενο θεατρικό χώρο χτίζει μια ψυχογεωγραφική περιήγηση σε επιλεγμένα σημεία της πόλης. Οδηγό της παράστασης, για τρεις θεατές-επιβάτες κάθε φορά, αποτελεί η ανέκδοτη ποιητική του έκταση «ΟΥΤΙΣ» η οποία επιχειρεί να προσδώσει στην έννοια του έρωτα τα χαρακτηριστικά μιας εθνικής ταυτότητας, μιας πατρίδας, πού άλλοτε παίρνει τη μορφή ενός τόπου καταγωγής κι άλλοτε μιας νήσου εξορίας. Απώτερος σκοπός της περιπλανώμενης παρουσίασης είναι να πράξει on the road μια κατάθεση προφορικού λόγου συνδέοντας τη διάχυτη απόγνωση της πόλης με την απώλεια του κέντρου της.

Τι είναι όμως το «χαμένο κέντρο» που θα ανιχνευθεί; το ασύγκριτο υποκείμενο του πόθου; η ανόθευτη μυστικιστική αρχή; η τέχνη που δεν αποβλέπει; η δημιουργία συγκίνησης έξω από τους όρους της μαζικής κουλτούρας; μήπως το τέλος της εγωπάθειας; Και κάτι ακόμη: αφού είναι χαμένο, πώς μπορεί να εντοπιστεί στις μέρες μας; κρύβεται κάπου; ή μήπως θα πρέπει να επανεφευρεθεί; θα το δούμε στη διαδρομή αυτό.

Σε κάθε περίπτωση το καλέμι στα δόντια είναι απαραίτητο, είτε για να πελεκίσει ένα κομμάτι μάρμαρο από τη νέα Ελλάδα, είτε για να λαξεύσει τον τάφο της παλαιάς. Γιατί από πνευματικούς ανθρώπους μπουχτήσαμε, και από λόγια του αέρα. Από πνευματικούς βανδάλους πάσχουμε, και από χτίστες.

Σημείο συνάντησης | Άγαλμα Παλαμά · Ακαδημίας και Ασκληπιού (Μετρό Πανεπιστήμιο) στις 20:30 · Κείμενο-σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια: Σαμσών Ρακάς · Προτεινόμενα Τέλη Κυκλοφορίας: 10€ το άτομο (με homemade CD των ποιημάτων και αφίσα παράστασης) · Διάρκεια: ≈ 130 λεπτά

Κρατήσεις θέσεων:
-με κλήση (ή SMS) στο 6936510291
-με μέηλ
στο samson_rakas@yahoo.com

 

Έναρξη 13 Μαρτίου

Έναρξη:
15 Μαρτίου

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΘΕΣΕΩΝ

Μάρτιος

17.3 – 0 θέσεις
18.3 – 0 θέσεις
19.3 – 0 θέσεις
20.3 – 0 θέσεις
21.3 – 0 θέσεις
22.3 – 0 θέσεις
23.3 – 0 θέσεις
24.3 – 0 θέσεις
25.3 – 0 θέσεις
26.3 – 0 θέσεις
27.3 – 0 θέσεις
28.3 – 0 θέσεις
29.3 – 0 θέσεις
30.3 – 0 θέσεις
31.3 – 0 θέσεις

Απρίλιος

01.4 – 0 θέσεις
02.4 – 0 θέσεις
03.4 – 0 θέσεις
04.4 – 0 θέσεις
05.4 – 0 θέσεις
06.4 – 0 θέσεις
08.4 – 0 θέσεις
09.4 – 0 θέσεις
10.4 – 0 θέσεις
11.4 – 0 θέσεις
12.4 – 0 θέσεις
13.4 – 0 θέσεις
17.4 – 0 θέσεις
18.4 – 0 θέσεις
21.4 – 0 θέσεις
22.4 – 0 θέσεις
23.4 – 0 θέσεις
24.4 – 0 θέσεις
27.4 – 0 θέσεις
28.4 – 0 θέσεις
29.4 – 0 θέσεις
30.4 – 0 θέσεις

 

Το να γράφει κανείς ποίηση σημαίνει, τουλάχιστον ως τάση, να δώσει για να δουν· όχι να δώσει για να διαβάσουν αλλά να δώσει για να σκηνοθετήσουν: ο σύγχρονος χώρος της ποίησης δεν είναι η βιβλιοθήκη αλλά η νοερή σκηνή όπου οι επιμέρους αναγνώσεις ξετυλίγονται, μέσα από μία συχνά εκθαμβωτική εικονοποιία.

Η τέχνη πρέπει να βαφτιστεί στα νερά της μεταφυσικής πίστης

Ζήσιμος Λορεντζάτος
«Το χαμένο κέντρο»

Το μικρόφωνο στα δόντια

ο Ραούλ Πένμαν -λαθρεπιβάτης στο Ρενώ- στέλνει ανταποκρίσεις από τη διαδρομή

[κάθε Τρίτη στις 23:00 στο Μεταδεύτερο]

Εκπομπή Πρώτη [Pilot]

“Του πουλιού ο εγκλεισμός δε νομιμοποιείται πουθενά στο σύμπαν / εκτός από ένα μέρος που αυτοαποκαλείται γη / όμως εσύ / είσαι το μπαλκόνι της γης μου”. Δεν υπάρχει πια σκάλα ή συγκυρία – η συγκυρία τράβηξε τη σκάλα καί μείναμε με την ώρα των προφητών. Χαρτογραφώντας την έρημο της εμπειρίας aπόψε λίγο μετά τις έντεκα ο Ra0ul Penman – διακείμενος «ελαφρώς λοξά προς το σύμπαν» – παρουσιάζει το ιβέντ: Με το Καλέμι στα Δόντια | Μια Παράσταση Αυτοκινήτου του Σαμσών Ρακάς. Μια κατάθεση προφορικού λόγου η οποία συνδέει τη διάχυτη απόγνωση της πόλης με την απώλεια του κέντρου της. Στην ουσία -κόκκινο φύλλο μέσα στο τόξο-}
*επανάληψη μιας εκπομπής μύησης σε μια υπόθεση παρασκηνίου της προηγούμενης τρίτης -μιας μέρας που η μικρή αλήθεια έφερνε μαζί της την αλήθεια ολόκληρη –

Εκπομπή Δεύτερη [Ανάληψη Ευθύνης]

Η επιγραφή στην προτομή της Αγίας Ελεούσας στην Καλλιθέα γράφει πως ήτανε Φιλέλλην. Κι όμως ο κυριούλης αυτός που λέγεται Φρειδερίκος Μιστράλ (1830-1914), θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους γάλλους ποιητές, με σημαντική λογοτεχνική δράση στο πεδίο της προβηγκιανής γλώσσας και εμπνευστής του λογοτεχνικού κινήματος των φελιμπρίζ. Αν δε με πιστεύετε δείτε ποιος έλαβε το βραβείο Νόμπελ το 1904. Κι όμως η επιγραφή στην προτομή της Αγίας Ελεούσας γράφει πως ήτανε απλά φιλέλλην. Κι αυτό γιατί έγραψε ένα ρομαντικό ποίημα για την Ελλάδα που το μετέφρασε ο Παλαμάς και το καπηλεύονται συχνά οι εθνικιστές μέχρι σήμερα, και προσωπικά ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Ίσως έχει βοηθήσει σε αυτό και ο θάνατός του που συνέβη την φορτισμένη ημερομηνία της 25ης Μάρτη. Κι όμως κατά βάση είναι ένας ποιητής λυρικός, άγνωστος στο ελληνικό κοινό και δεν τους τον χαρίζω. Γιατί όταν το έθνος γράφει την ιστορία που το συμφέρει, σε βαθμό που ατιμάζει την ταυτότητα του τιμώμενου, τότε ο βανδαλισμός μοιάζει η μόνη δικαίωση για τον βανδαλισμένο.

Εκπομπή Τρίτη [Στάση Στέγη Ιδρύματος Ωνάση]

το μέλλον βρίσκεται σε λούνα παρκ που θα κατασκευάσουνε πολύ μεγάλοι ποιητές · γιατί το να γράφει κανείς ποίηση σημαίνει, τουλάχιστον ως τάση, να δώσει για να δουν · όχι να δώσει για να διαβάσουν αλλά να δώσει για να σκηνοθετήσουν: ο σύγχρονος χώρος της ποίησης δεν είναι η βιβλιοθήκη ούτε τα αρχεία αλλά η νοερή σκηνή όπου οι επιμέρους αναγνώσεις ξετυλίγονται, μέσα από μια εκθαμβωτική εικονοποιία · δες για παράδειγμα: η φλόγα του κεριού έχει το ίδιο σχήμα με το δάκρυ: το δάκρυ τη σβήνει: η φλόγα το βράζει: έρωτα ζήτησες: επιτάφιο θα λάβεις · ας περάσουμε τώρα στα σημαντικά ζητήματα: πού ανήκει ο Καβάφης;

«OYTIΣ» · Η Αόρατη Έκδοση

«Εκείνο που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τους δρόμους, είναι σημαντικότερο από εκείνο που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την ζωγραφική»

Γκυ-Ερνέστ Ντεμπόρ
Έκθεση περί της Κατασκευής Καταστάσεων (Ιούλιος 1957)

υλικό από τα παρασκήνια

α δεν σου ‘πα,
μου ‘κανε παράπονα ο ουρανός εχτές
πως δεν τον κοιτάζω τις νύχτες τελευταία
τι να του έλεγα;
ότι πια δεν τον χρειάζομαι
επειδή βρήκα τον ουρανό
και μάλιστα πιο ξάστερο σε σένα;
τι να του έλεγα; πώς
με ξεμυάλισες τελείως;
δειλιασα και τίποτα δεν ειπα
έσκυψα μονο το κεφάλι μου
κι έψαξα για υπόστεγο να του κρυφτώ
με κάποιες τύψεις είναι η αλήθεια
που πρόδωσα το θαύμα της σιωπής
για να κοιτάξω το συμφέρον της καρδιάς μου

Διαβάστε Περισσότερα

γιατί μόνο εσύ το έμαθες πως
σ’ άφησα να το μάθεις πως
ο υψωμένος
δείκτης του χεριού μου
ποτέ δε θέλησε να δείξει τοπο
να γίνει ο ίδιος τόπος προσπαθούσε
για τούτο πάσχιζε μονάχα
τόπος προσγείωσης της πεταλούδας,
Ερχομέ μου

Διαβάστε Περισσότερα

είπα πλησίασε, τραυματιοφορέα Τόπε
να πάρει μπρος ο πόλεμος
τα λάβαρα να ξεμπαουλωθούν
γιατί πράγματι ο πόλεμος θ’ αρχίσει
όταν του δικέφαλου αετού
τα δυο κεφάλια
ξάφνου θα ξεπαγώσουνε από το χρόνο
και θα στραφούν ν’ αντικριστούνε
είπα πλησίασε, κεφάλι Ιερό
πλησίασε ανάγωγα ποιος πόλεμος
ρωτάει αν επιτρέπεται για να περάσει;

ένας Σολωμός
θεμελίωσε το έθνος
ένας νέος Σολωμός
θα ‘ρθει για να το καταστρέψει

Διαβάστε Περισσότερα

Ημερολόγιο Παράστασης
· εντυπώσεις επιβατών ·

Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο έντεκα

Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο έντεκα

Εγώ, ο φωτογράφος, μια ένοπλη έκδοση του μοναχικού περιπατητή που ψαρεύει στην αστική κόλαση, είμαι ένας ηδονοβλεψίας με ρόδες που επανανακαλύπτει την πόλη του ως ένα τοπίο αισθησιακών άκρων. Η μόνη αυτοδέσμευση να είμαστε ανοιχτοί στο απρόοπτο, στο ατελές, στο διαμορφούμενο.

της Ρουμπίνης

Διαβάστε Περισσότερα
Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο δέκα

Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο δέκα

Κι όμως. Τα αληθινά καλλιτεχνικά γεγονότα δεν θέλουν παραγωγές, σκηνές, θιάσους, επαγγελματίες χειροκροτητές. Το κορυφαίο μάλιστα αυτής της περιόδου, το πιο ανεπιτήδευτο, αφοπλιστικό, συγκινητικό και αυθεντικό, εκτυλίσσεται στο δρόμο, μέσα σε ένα μικρό παλιό Ρενώ, που κάποια στιγμή μπορεί να μείνει και εσύ να αναγκαστείς να το σπρώχνεις.

της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη

Διαβάστε Περισσότερα

απόσπασμα από την απαγγελία Νο9 του CD της παράστασης

σε έναν παράδρομο της Συγγρού

τη στιγμή του οργασμού δεν υπάρχουν τάξεις / κι αυτό θα στέκει πάντα σαν αγκάθι / στη βελούδινη επιδερμίδα της επανάστασης
τη στιγμή του οργασμού δεν υπάρχουν τάξεις / κι αυτό θα στέκει πάντα σαν αγκάθι / στη βελούδινη επιδερμίδα της επανάστασης

«Ο λαβύρινθος είναι η πατρίδα του διστακτικού.
Ο δρόμος όποιου φοβάται να φτάσει στο στόχο του εύκολα θα σχηματίσει λαβύρινθο.
Έτσι κάνει η ορμή στα επεισόδια που προηγούνται της ικανοποίησής της.
Έτσι όμως κάνει και η ανθρωπότητα που δεν θέλει να ξέρει τι θ’ απογίνει μ’ αυτήν»

Βάλτερ Μπένγιαμιν

«Ο λαβύρινθος είναι η πατρίδα του διστακτικού.
Ο δρόμος όποιου φοβάται να φτάσει στο στόχο του εύκολα θα σχηματίσει λαβύρινθο.
Έτσι κάνει η ορμή στα επεισόδια που προηγούνται της ικανοποίησής της.
Έτσι όμως κάνει και η ανθρωπότητα που δεν θέλει να ξέρει τι θ’ απογίνει μ’ αυτήν»

Βάλτερ Μπένγιαμιν

προς μιαν εμπράγματη ποίηση