Όλα αυτά σε ένα τοπίο εξώκοσμο, ακατέργαστο, παρατημένο στην μοίρα του, πάντως όχι από τα συνηθισμένα της πόλης. Πίσω μας με τις απαγγελίες και με τα τραγούδια μπροστά μας, πάμφωτα πλοία, πλοιάρια και καΐκια μπαινόβγαιναν στο λιμάνι του Πειραιά παίρνοντάς μας για δευτερόλεπτα μαζί τους. Βόρεια τα διατηρητέα κι εγκαταλελειμμένα συνάμα κτίσματα του Γυαλάδικου, το φουγάρο των Λιπασμάτων, στο βάθος δεξιά η φωτισμένη κι εργαζόμενη επί 24ώρης βάσης Cosco και λίγο προς τα αριστερά μας τα φώτα της συνοριακής Δραπετσώνας. Νομίζω ότι όπως κι εγώ έτσι και οι περισσότεροι επισκέπτες θα το ευχαριστήθηκαν ως όλον. Τις απαγγελίες των ποιημάτων, τα τραγούδια, τους άλλους ανθρώπους (ιθαγενείς, Πειραιώτες, αλλά και ψαχτήρια από το υπόλοιπο του λεκανοπεδίου), το τοπίο και μια αύρα ψυχής βαθιάς που κυκλοφορούσε ανάμεσά μας μέχρι που έφυγαν και οι τελευταίοι. Ε ναι, βεβαίως και να επαναληφθεί. Το ζητούν θεοί κι άνθρωποι, νεκροί να αναστηθούν για λίγο και ζωντανοί για να ξανασμίξουν λίγο πιο πέρα από τον τρέχων εαυτό τους μέσα στα ωραία και στα καλά της γλυκύτατης Όλιας μας, που και την εκτιμούμε και την αγαπάμε χρόνια πολλά τώρα και των καλών φίλων της.

έγραψε ο Λάκης Ιγνατιάδης