σκέψεις πάνω σε ποιήματα που ακούγονται
Αν η εκδοτική παραγωγή μοιάζει πια με μια ακατάπαυστη κυλιόμενη μηχανή που τρέχει ασταμάτητα τότε τα άρτι αφιχθέντα «Εωθινά βαλς ενός μόνου» του Μάξιμου Τρεκλίδη «σταματούν απότομα τις κυλιόμενες σκάλες και μένεις ακίνητος κάπου στη μέση περιμένοντας να προχωρήσεις» ·
«ο ουρανός στα γόνατα»
έτσι οφείλεις να σταθείς και να ακούσεις τα βαλς με απόλυτη προσοχή γιατί εδώ, πολύ απλά, η καταδίκη της νεότητας έχει πραγματωθεί με το νι -το έψιλον, το όμικρον- και με το σίγμα ·
«ΑΝΤΙΓΙΑΑΣΤΕΡΙΑΣΗΜΕΡΑΜΕΤΡΑΜΕΚΟΚΑΛΩΜΕΝΑΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ
ΚΙΟΘΑΝΑΤΟΣΑΠΛΩΣΜΑΖΕΥΕΙΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑΘΑΝΑΤΟΥ»
είναι βαλς που γεννήθηκαν από «την κούραση ενός νεκρού καθώς τον ικετεύουν να γυρίσει πίσω» · να γιατί υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τα κείμενα να μην πατούν και με τα δύο πόδια στο στερέωμα, στέκονται δίπλα σου ευγενικά μα όλο κι απομακρύνονται σαν ατσάλινες φυσαλίδες, αλλά ας γίνω πιο σαφής · πολλοί έχουν παρατηρήσει μια γυναικεία πλάτη στο κρεβάτι, θα συμφωνήσουμε σε αυτό, μα ουδείς έγραψε ποτέ πως «αυτή η γυναίκα σηκώνεται αργά σα να προσπαθεί να σηκώσει το κρεβάτι στην πλάτη της» · η παρατήρηση αυτή δεν μπορεί να ανήκει σε πρόσωπο που επιθυμεί τη ζωή περισσότερο από την επόπτευσή της · άλλωστε κι οι ζωτικές προσδοκίες του ποιητή δεν ξεμακραίνουν και πολύ: «πηγαίνουμε εκεί που φτάνουνε τα δάχτυλά σου» θα παραδεχτεί ως ένας υποδειγματικός σπουδαστής μιας «αμμορυτίδας» ·
«Μην ανησυχείς
Ακόμη κι η σιωπή σωπαίνει κάποτε.
Όποιο όνειρο και να σηκώσω σε βρίσκω από κάτω.»
πόση διορατική αδυνατότητα κρύβει εν τέλει η λιγοστή πίστη στη ζωή; · να γιατί τέτοιες παρατηρήσεις είναι ποιητικά δικαιωμένες εις το διηνεκές · και το βιβλίο βρίθει τέτοιων δικαιώσεων που δεν σου χαρίζονται πάντα με την πρώτη ανάγνωση ·
«Μαζεύω λίγα τετράδια στην τύχη και τα καίγω ευλαβικά
Αναδεύοντας στάχτες κι ελευθερία στο μεγαλείο
Μιας άδοξης τυχαιότητας. Έτσι ήταν πάντοτε: ο επόμενος αιώνας
Μας πετούσε ραβασάκια στο κεφάλι κι ο κόσμος τα πέταγε
Προτού διαβαστούν. Γιατί η αλήθεια
Μόνο στο καλάθι των αχρήστων βρίσκεται.»
κι είμαι σίγουρος πως μένουνε πολλές ακόμη για να ‘ρθούν αναζητώντας την Μεγάλη ενοποίησή τους · διότι το λυρικό βλέμμα του Μάξιμου τρυπάει το νάιλον των ωρών καταφέρνοντας μια μικρή παύση στην γκριμάτσα του χρόνου, γεγονός που επιτρέπει στον αναγνώστη να ανιχνεύσει το συναίσθημα που αποκαλύπτεται: ειρωνική γκριμάτσα ή φιλική; εχθρική ή συμπονετική; είναι στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς να προλάβει να κρίνει και να επωφεληθεί από το αναπάντεχο αντάμωμα με τη βαθύνοια της ύπαρξης ·
«Νεράκι καταπίνεται η ιστορία για όσους πνίγονται.»
τέτοιες συγγραφικές ευκαιρίες για οριακό στοχασμό στις μέρες μας δε συνηθίζονται · ειδικά αν πρόκειται για το στοχασμό ενός νέου ποιητή που περισσότερο στα περιστέρια στέλνεται παρά αναζητά ανθρώπους · γι’ αυτό η ποίηση εδώ μοιάζει με ένα αληθινό δώρημα προς εμάς · ένα ατέλειωτο βάσανο για το συγγραφέα της ήθελα να πω · Πόσο σκληρό το deal της ποίησης;
«Αξίζουν αιώνες εξάντλησης για μια στιγμή απόλυτης ομορφιάς.»
~
Υ.Γ: Και μια φιλική συμβουλή: δεν έχω.
Σαμσών Ρακάς
