[..]
Μα μόλις αποκοιμηθείς
οι ρόλοι αλλάζουν.
Τώρα, η εξουσία υπηρετεί την ηδονή.
Μπορώ να σε κοιτάω
ανήμπορο κι ανυποψίαστο σαν κοιμισμένο ζώο
χωρίς να κόβεται η ανάσα μου.
Σκέφτομαι τότε και σου δίνω
τις πιο σπουδαίες απαντήσεις μου·
και σε νικώ, ανηλεώς.
Όλη τη μέρα περιμένω να ’ρθει εκείνη η ώρα.
Να μου ανήκεις επιτέλους.
Να μη σε διεκδικούν οι φίλοι, οι συνάδελφοι,
άλλες γυναίκες, οι Άλλοι γενικώς.
Να ’σαι δικός μου.
Να ανασαίνεις, επειδή το λέω εγώ.
Και να γυρνάς πλευρό, όταν εγώ τ’ αποφασίζω.
***
(κατεβάστε όλο το «Χωρίς» της Μιράντας Παπαδοπούλου σε pdf)