Ένα χρόνο μετά τις παραστάσεις αυτοκινήτου και την προσπάθεια να γδαρθεί με ένα καλέμι κάθε κατάλοιπο χαδιού από το σώμα, ο ΟΥΤΙΣ επιστρέφει ξανά, σοφότερος πια: οι μνήμες των χαδιών ποτίζουν, περνούν στο κόκαλο, κάνουν σημαδάκια στο οστό. Λείψανα που μιλούνε είμαστε. Κι ιδού η μαρτυρία:

ω μ ο π λ α τ ο σ κ ο π ί α.

Έθιμο που έχει τις ρίζες του στα βάθη της παράδοσης και κατά το οποίο διαβάζονταν τα σημάδια των οστών από το σφαχτάρι, φανερώνοντας τα μελλούμενα. Ειδικότερα στην Ελλάδα διαβαζόταν διαχρονικά η ωμοπλάτη του αρνιού (σπάλα), μια πρακτική που στα νεότερα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής σε οπλαρχηγούς της ελληνικής επανάστασης, οι οποίοι θεωρούνταν άψογοι γνώστες αυτής της «Προπατορικής επιστήμης», όπως την κατονομάζει ο λαογράφος Ν. Πολίτης. Σχεδόν πριν από κάθε μάχη κατέφευγαν σε τούτη τη μέθοδο μαντικής. Ο Ιωάννης Φιλήμονας στο σύγγραμμά του περί Φιλικής Εταιρείας σημειώνει πως δεν ήταν λίγες οι φορές που, παρόλη την ευνοϊκή πολεμική συνθήκη, μια μάχη δε δινόταν εξαιτίας των κακών οιωνών στην ωμοπλάτη του αρνιού, ή αντίθετα μια μάχη δινόταν απρόσμενα κόντρα στον συσχετισμό δυνάμεων. Θα έλεγε κανείς πως αυτού του είδους η οστεομαντεία έγινε ο κρυφός ρυθμιστής της επανάστασης. Θα έλεγε κανείς επίσης πως τα οστά του προβάτου αποτελούν τα ιερά λείψανα του ελληνικού έθνους. Μήπως η πατρίδα τελικά είναι ένα μυθολογικό συμβάν; Ας πούμε, σαν ένα fuck the system πάνω στο βράχο του κρυφού σχολειού;

Έχοντας για σύνεργα τα οστά μιας αλύτρωτης πατρίδας, ο ΟΥΤΙΣ εισβάλλει στον προσωπικό σας χώρο και με μια δακροπαράδοτη περφόρμανς υπόσχεται να κάνει την ποίηση να φτύσει το γάλα της μάνας της.

σ.ρ.

Πρόγραμμα