Υπάρχει μια φωτογραφία τραβηγμένη κοντά στο Κρεμλίνο το καλοκαίρι του 1918. Τέσσερις άνδρες κάθονται μέσα σ’ ένα Ford Model T. Ο άνδρας στο τιμόνι είναι ο Gustav Klucis· στο αριστερό άκρο είναι ο Karl Ioganson. Αμφότεροι ήταν μέλη ενός αγήματος Λετονών πολυβολητών επιφορτισμένων να ασκούν καθήκοντα φρουρών στη Μόσχα λίγο μετά την Επανάσταση. Αμφότεροι ήταν επίσης μοντερνιστές καλλιτέχνες. Το αυτοκίνητο στο οποίο ποζάρουν ανήκε στον ίδιο τον Λένιν. Μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια, οι Klucis και Ioganson έμελλε να γίνουν πρωταγωνιστές στο κίνημα [που έγινε] γνωστό ως κονστρουκτιβισμός, προτού προχωρήσουν στο πολιτικό φωτομοντάζ και στην άμεση ενασχόληση με τη βιομηχανική παραγωγή, αντίστοιχα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, ο Ioganson αγωνίστηκε μέσα από ένα πόστο στο εργοστάσιο μεταλλουργίας Krasnyi Prokatchik (Κόκκινος Μεταλλουργός) της Μόσχας, υπηρετώντας υπό τον ασαφή τίτλο του «οργανωτή της παραγωγής». Τελικά τα παράτησε και επέστρεψε στη Λετονία, όπου διαχειριζόταν σοσιαλιστικές παραθεριστικές αποικίες μέχρι τον θάνατό του από φυσικά αίτια το 1929. Ο Klucis, θύμα βαθύτερων ειρωνειών της ιστορίας, έμελλε να πεθάνει στη Μεγάλη Εκκαθάριση του 1938, έχοντας περάσει την τελευταία δεκαετία της ζωής του ως προπαγανδιστής του σταλινικού καθεστώτος.
Ξεκινώ με αυτή την ολέθρια τροχιά επειδή μας λέει κάτι για την πρωτοπορία εν γένει. Τι ήταν, τέλος πάντων, αυτή η πρωτοπορία; Η παραβολή με τους κονστρουκτιβιστές στο αυτοκίνητο του Λένιν υποδηλώνει ότι επρόκειτο για μια ορισμένη εγγύτητα με την επανάσταση: όχι με την ιδέα της επανάστασης, αλλά με την επανάσταση ως συγκεκριμένη πραγματικότητα. Και υποδηλώνει πως η μοίρα της πρωτοπορίας ήταν δεμένη με την αποτυχία της επανάστασης.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Daniel Spaulding μεταφρασμένο από τον naufrageur à bord