βρισκόμασταν λίγο πριν την πτώση των Αθηνών
κι ο εύζωνας πήγαινε κι ερχόταν
σε μια σκοπιά κρυφό μπαλέτο
έκανε σβούρες
έπαιρνε στροφές
ισορροπούσε στο πόδι του το ένα
φανατικός
σα να μην τρέχει τίποτα
του έθνους ξεδίπλωνε τη χορογραφία
πώς το ‘κανε χωρίς να ακούει μουσική;

ό,τι παλιώνει το κάνουνε φολκλόρ
και παίρνει μια παράταση ζωής

λένε πως υπάρχουνε χίλιοι σκοποί
επειδή υπάρχουνε χίλιοι λαοί
κι η ανθρωπότητα γι’ αυτό
δε βρήκε ακόμα το σκοπό της
το πιστεύεις;

αθέατο ναυάγιο στα βάθη του αισχυλικού οίκτου
με τέτοιο βλέμμα τον προσήλωσαν τα μάτια μου
καθώς στεκότανε στο ‘να του πόδι
τον πλησίασα
κόλλησα το μέτωπο στον κρόταφό του
και του ‘βαλα στο αυτί με ψίθυρο το επτασφράγιστο:
τσολιά, ο πελαργός σε ειρωνεύεται

κοκαλώσαμε κι οι δυο
σφοδρός βοριάς που άφησε τον καλαμιώνα σύξυλο
και χάθηκε πίσω απ’ την πλαγιά

το τουφέκισμα από την ταράτσα του ξενοδοχείου
με βρήκε το δεξιό φτερό στης ωμοπλάτης μου

βαρύς ναυάγιο σωριάστηκα σκαρί
η πτώση μου παρέσυρε όλη την Αττική
έπεσε η πόλη κατακόρυφα
σα γίγαντας δίχως στήλη σπονδυλική
και χάθηκε στη δίνη του βουλιάγματος μου

ώστε δεν ήμουν αγγελιοφόρος;
ώστε ήμουν ο χαλαστής;
η θυσία της πτώσεως των Αθηνών;
το μαχαίρι στο λαιμό της μοίρας που έχει δίλημμα;
εμένα διάλεξε η ύβρις του ξοδέματος της γλώσσας στη γραφειοκρατία
για να τους εκδικηθεί;
εγώ ήμουν ο κοιμητηριάρχης;
ο σφραγιστής;
ποιος;
το βουλοκέρι στο φάκελο που κλείνει μέσα του
το μετασαχτουρικό επικήδειο;

στη βόρεια αίθουσα του μουσείου
άρον άρον
σήκωσαν την καταπακτή
κι έχωσαν μέσα τι;
τον Κούρο με το πιο μεγάλο πέος

(το ‘χε ομολογήσει ο Θουκιδίδης:
η δημοκρατία των Αθηνών
είναι το πολίτευμα ενός άνδρα)

φτάνει 
ό,τι χύσαμε χύσαμε

τα ρουθούνια στων όντων
η πεντελική μαρμαρόσκονη της καταστροφής
δώριζε ασφυξίες

~

ο πρωταγωνιστής στη σελίδα νεκρός έξι
η πόλη στη σελίδα γκρεμισμένη έξι

το ποίημα αυτό
πιάνει τις μοιρολογίστρες στον ύπνο

και χωρίς κομπινεζόν