Ο Κώστας Καναβούρης στην εκπομπή του στο Γ’ Πρόγραμμα έκανε τη Δευτέρα μικρό αφιέρωμα στον Σύριο ποιητή Άδωνι. Γενικά βρίσκω τις εκπομπές του κάπως χλιαρές ποιητικά και άτολμες. Μέχρι τη στιγμή που ένας ακροατής εκτός αέρα, εκπροσωπώντας προφανώς την επίσημη Ελλάδα, τού τηλεφωνεί και τον ρωτάει αν άρχισε μαθήματα εξισλαμισμού. Ο Καναβούρης αναστατωμένος μετά βίας καταφέρνει να διαβάσει το επόμενο ποίημα. Η ύπαρξη του χειρότερου σε αναγκάζει να υποστηρίζεις το μέτριο. Ως ακροατής μιλάω βέβαια.
Ο Φαμπρ σήκωσε τα πέη ψηλά και αποχώρησε. Εδώ μιλάμε για την περίπτωση που δε βολεύεσαι ούτε με το καλό και παλεύεις για το τέλειο. Και στο τέλος έρχεται το χείριστο να σε ισοπεδώσει. Ως θεατής μιλάω βέβαια.
Μα και στην αληθινή ζωή τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Μάχεσαι για μια καλύτερη ζωή, για μια ζωή που δικαιούσαι αυταπόδεικτα, για να λάβεις τι; μια βίαιη απέλαση. Αλλά ρε παιδάκι μου κι εσύ δεν ήξερες ότι ερχόσουνα στη χώρα που το φαντασιακό της ηδονίζεται με το θεσμό του οστρακισμού; Δεν ήξερες ότι ερχόσουν στην ήπειρο που δόξασε το έγκλημα της αποικιοκρατίας; Θα μου πεις και πού αλλού να πας; Έχει κάποια σημασία;
Όλη η γη μία offshore κατάντησε πλέον. Όλος ο πλανήτης μια κρυφή μπίζνα. Ένας παράδεισος ποινικών εγκλημάτων και ποταπών συναισθημάτων. Με ισοπεδώνει το αμετάκλητο. Μήπως να καταφύγω στη μεταφυσική; Λες να βρισκόμαστε εξόριστοι σε μια παράκτια ζώνη του διαστήματος; Λες να είμαστε το ξέπλυμα κάποιου παράφρονα από ένα μακρινό γαλαξία;
Αν είναι έτσι τότε πώς εξηγείται ο γερμανικός ρομαντισμός; Η αγάπη μου για σένα πώς μπόρεσε να γεννηθεί μέσα σ’ αυτό τον όλεθρο; Γιατί εγώ σε αγαπώ πραγματικά. Και μάλιστα πλατωνικά. Και μην πάει ο νους σου στον Πλάτωνα. Αλλά στη Λένα.
σ.ρ