Ημερολόγιο · σελίδα νούμερο ένα

Η περιγραφή είναι συνοπτική και παραπλανητική, τα λόγια είναι δύσκολο να περιγράψουν την εμπειρία που ζήσαμε στη συνέχεια, ακολουθώντας τη διαδρομή που έχει προετοιμάσει με σύμβολα και σημάδια, η οποία περιλαμβάνει μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σε σκοτεινές περιοχές της Αθήνας: Μεταξουργείο, Πετράλωνα, Κουκάκι, λόφος Σικελίας, λόφος Φιλαρέτου, Μεταμόρφωση, Αμφιθέα, Καλλιθέα, Γκάζι (όχι με αυτή τη σειρά), στάσεις σε στενά με απλωμένα ρούχα και κήπους με φραγκοσυκιές, κάτω από γέφυρες, πάνω σε λόφους και μυστικιστικές τελετές με θέα την φωτισμένη Αθήνα απ’ την ταράτσα μιας πολυκατοικίας με ήχους επιβλητικούς και απρόβλεπτους, από Σοστακόβιτς και ανατριχιαστικούς ύμνους του Komitas μέχρι Ρίτα Σακελλαρίου, Τσιτσάνη και την Μιράντα του Κωνσταντίνου Βήτα. Η μουσική και ο λόγος γίνονται ένα απίθανο mix και όσο η αφήγηση ξετυλίγεται σε κάθε στάση, βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στον ποιητικό κόσμο που χτίζεται σταδιακά και καταλήγει σε ένα σπαρακτικό φινάλε δίπλα στις γραμμές του τρένου, πάνω στα χορτάρια του πάρκου απέναντι από την Τεχνόπολη.