Θέατρο Σφενδόνη

Μετά την απαγγελία στο Επτάθρονο  η περφόρμανς «Ούτις» της 16 Μάη του 2016 στο θέατρο Σφενδόνη αποτελεί τη δεύτερη φάση μιας αντιστροφής: την ελλειπτική παρουσίαση στο κοινό ενός μακροσκελούς ποιητικού έργου που δεν έχει ακόμα εκδοθεί, ούτε καν ολοκληρωθεί. Μια ποίηση εν εξελίξει που προτάσσει την προφορικότητά της απέναντι στην τρομερή οριστικότητα μιας έκδοσης, φιλοδοξώντας να ελαττώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα όρια μεταξύ συγγραφής και ανάγνωσης, προσδοκώντας εντέλει το βάθεμα της ποιητικής επικοινωνίας. Κάτι που θαρρώ έγινε ξεκάθαρο εκείνη την παράξενη Δευτέρα, τουλάχιστον από πλευράς μου, που είχα την τύχη να αποχωρήσω από το θέατρο με τις χούφτες μου γεμάτες πρωτόγνωρα συναισθήματα, γνωρίζοντας βέβαια για τα καλά πως «οι πιο σφιχτές γροθιές χάνουν πιο γρήγορα την άμμο απ’ την παλάμη τους».

έγραψε η marini roubini:

Η περφορμαντεία Ούτις του Σαμσών Ρακάς που κατατέθηκε χθες ως απόπειρα στο θέατρο Σφενδόνη, είναι αυτό που αφομοιώνεις αργά και αργότερα, που απαιτεί να φιλτραριστεί μέσα από τα όνειρα και τα συνειδητά, είναι το νόημα που δεν ακολουθείται αλλά και δεν προδίδεται, η θεολογική αναζήτηση που μπλέχτηκε στα κλαδιά μιας λεύκας, η πεπατημένη θρησκεία που συντρίβεται κάτω από το ανθρώπινο ένστικτο, η νέα θρησκεία που ανδρώθηκε σε δώδεκα θεωρήματα και αγκυλώθηκε σε πέντε λέξεις, για να χαθεί κι αυτή μέσα στη φύση, η πέτρα που συνέτριψε το οστό και το οστό που εγέρθηκε ενάντια στον πλάστη, αυτόν που τιμωρεί και τιμωρείται, η λεπτή ισορροπία μεταξύ της εικόνας της ύπαρξης και της αναπόδραστης ανυπαρξίας, του εαυτού – δίποδου ή τετράποδου, που εγκαταλείπει τη σκηνή συμβιβασμένα, μια εντέλει δυσοίωνη(;) πρόβλεψη του καιρού μας…

έγραψε ο Πάνος Κουτούλιας:

Εχθές, στο θέατρο Σφενδόνη, και μάλλον επί της “στρογγυλής κοτρόνας”, -“απ’ τον Κωστή έχεις κάνα νέο;”- πήραμε μία πρόγευση από το υπό έκδοση ποιητικό πόνημα του Σαμσών Ρακά “Ούτις”.. Η διαδρομή του φύλλου της λεύκας, ο πνιγμός και η εξορία, -“σου τα ζήτησε;”-, μια ολοκληρωμένη, μέσα στη θραυσματικότητά της, τελετή (αυτο)μύησης.. Πέντε πράξεις καθημερινής θεολογίας, που ακόμη κι αν τρόμαξαν, άφησαν αδιάφορους ή νευρίασαν μερικούς, -“θες τίποτα από έβερεστ;”-, χαράχτηκαν πάντως αμετάκλητα στον εναέριο χώρο του θεάτρου· εξάλλου το κείμενο ήταν “αναμφίβολο”.. Ο “Ουτισμός” ήρθε και είπε: “η γνώση είναι συνομήλικη του θρήνου”·

έγραψε ο Βασίλης Κουντζάκης:

“υπάρχουν έννοιες που δεν έχουν ακριβή ορισμό (γνώση) αλλά τις κατανοούμε με διαίσθηση (ένστικτο) / μερικές: χρόνος, αδράνεια, μάζα, ενέργεια, ποίηση” / πάνω στην πέτρα του ουτισμού, που από μεγάλο ύψος πέφτει στο χώμα, φύτρωσε ο σπόρος της ανησυχίας μας / τα υπόλοιπα όταν καταλαγιάσει η σκόνη /

έγραψε η Σοφία Σούπαρη:

Είχα σκεφτεί κάποτε ότι δεν αρκεί να παράγουμε τέχνη, πρέπει να γίνουμε τέχνη και συνειδητοποιώ τώρα, κάτω από αυτό το αιχμηρό φως του φεγγαριού ότι αυτό το βίωσα παρακολουθώντας την απόπειρα περφορμαντείας Ούτις του Σαμσών Ρακάς την Δευτέρα που πέρασε στο θέατρο Σφενδόνη. Το ποίημα και ο ποιητής ή μήπως ο ποιητής και το ποίημα; ποιος έσμπρωξε τον άλλο σ’ αυτή την άσκηση εκμυστήρευσης; ή μήπως μυητικής διαδικασίας, για όσους το μπόρεσαν, στην εκκόλαψη ενός ποίηματος. Αραγε διαίσθηση ή αυταπάτη ότι η συγκεκριμένη πράξη δεν ήταν παρά μια μεταλαβιά ώστε ποίημα και ποιητής να ενωθούν εις σάρκαν μία για να ολοκληρωθούν;

έξτρας

Ένα παραλειπόμενο τίζερ το οποίο δεν προκρίθηκε. Ένα βίντεο ανεπίσημο, ερασιτεχνικό, αυτοαναφορικό, ξενυχτισμένο, σαρκαστικό, ηλιοκαμένο. Με λίγα λόγια ένα βίντεο απόλυτα ακριβές για το ταξίδι που αρχίζει όχι πριν αλλά μετά την άφιξη στην Ιθάκη. Άλλωστε κι η Πηνελόπη μετά του Οδυσσέα την επιστροφή έκανε τι; η απάντηση στο βίντεο που ακολουθεί.

Ψόι Ψόι

ραντεβού στο πάλι μας