ΛΟΦΟΣ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ, ΕΠΤΑΘΡΟΝΟ | 16.10.15

Ανεξάρτητα από την ποιότητα της λογοτεχνίας η οποία κατά τη γνώμη μου δεν ήταν καθόλου αμελητέα, αλλά και ανεξάρτητα από το πώς καταφέραμε να την υπηρετήσουμε εκείνη την περίεργη νύχτα της 16ης Οκτώβρη, νομίζω πως η συνάντηση περίπου σαράντα ανθρώπων στο Επτάθρονο του Φιλοπάππου ήταν μοναδική. Κι αυτό, διότι τελικά κατάφερε μέσω της ποιητικής τέχνης να προσδώσει απρόσμενα κάποια σημάδια ζωής και χρησιμότητας σε ένα παντελώς λησμονημένο μνημείο για πολλούς αιώνες. Το γεγονός αυτό, αυτόνομα και αυθόρμητα δημιουργημένο, νομίζω πως αποτελεί εκτός των άλλων μια μικρή πολιτική νίκη για όλους τους συμμετέχοντες, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη μετάβαση της ποιητικής εκδήλωσης από την τοποθεσία του εκκεντρικού στον ιδεατό τόπο του έκκεντρου.

Και με αφορμή την ενδιαφέρουσα συζήτηση περί προγόνων (http://frmk.gr/2015/06/23/sisit5/) που άνοιξε συμπτωματικά την ίδια στιγμή στο περιοδικό ΦΡΜΚ, θα επεκτείνω λίγο τη σκέψη μου διευκρινίζοντας πως η πολιτισμική νοηματοδότηση του αρχαίου χώρου δεν επικοινωνεί με την ξεπερασμένη παπαρρηγοπουλική παράδοση μιας υποτιθέμενης τρισχιλιετούς συνέχειας του ελληνισμού. Η έννοια του προγονικού υποκειμένου παράγεται στη σκέψη μου με κάτι πολύ βαθύτερα απλό, το οποίο βρίσκεται πέρα από τις ανθρωποκεντρικές ταυτίσεις: να ξυπνάς και να κόβεται το βλέμμα σου απ’ τη μια στον Υμηττό και από την άλλη στην Πάρνηθα. Θέλω να πω πως το ορισμένο πεδίο ενός κοινού γεωγραφικού ψυχισμού και μιας κοινής συναισθηματικής ορατότητας σε κάθε τόπο ίσως προηγείται δομικά των μεταγενέστερων πολιτισμικών αναφορών του.

Σ. Ρ.

Η εκδήλωση αφορούσε ποιητικά βιβλία που τότε γραφόντουσαν και δεν είχαν αποκτήσει ακόμα την οριστική τους μορφή. Γι’ αυτό και έχει την αξία του να παραθέσουμε εδώ κάποια αποσπάσματα που σήμερα είτε δεν υφίστανται είτε έχουν διαφοροποιηθεί.